Rous – Η φωνή του σήμερα

Πολλοί από μας δεν πιστεύουμε στην ελληνική μουσική σήμερα και δεν ακούμε πλέον κομμάτια με ελληνικό στίχο, λίγο λόγω της αγανάκτησης για όλη αυτή την «μουσική σαβούρα» που μας περιτριγυρίζει και λίγο εξαιτίας της στενής μας σχέσης με το America…

Πολλοί παράγοντες φρόντισαν για το ‘’ ξεπάστρεμα’’, την υποβάθμιση και την σχετική εξαφάνιση της. Η παγκοσμιοποίηση «δολοφόνησε» τον ελληνικό στίχο κι έκανε νέους καλλιτέχνες, όπως η  Monika  ή οι  Brothers In Plugs να στραφούν στην αγγλική γλώσσα, για να μιλήσουν μέσα από τα τραγούδια τους.

Αλλά ,εκτός από την παγκοσμιοποίηση, που ξηλώνει λίγο – λίγο τη διαφορετικότητα, η γενική κρίση που δέρνει αλύπητα τις σημερινές κοινωνίες και η αλλοίωση των ηθικών και πνευματικών αξιών σπρώχνουν τον κόσμο  λίγο πιο κοντά στον απότομο γκρεμό της παρακμής της τέχνης, κάνοντας ‘’ καλλιτέχνες  – φίρμες’’ να τραγουδούν για το πρόγραμμα τους «από Δευτέρα»,  για «6 εκατομμύρια» και για «κακομαθημένα»…

Ωστόσο, υπάρχουν άνθρωποι που με το ταλέντο τους μας κάνουν να ελπίζουμε ακόμα. Είναι αυτοί που μας αποδεικνύουν πως η εξαφάνιση της αληθινής ελληνικής μουσικής δεν είναι παρά ένας μύθος. Δεν είναι παρά  το ψέμα μπροστά από την αλήθεια… Το λάθος μπροστά από το σωστό…

Για έναν τέτοιον τραγουδοποιό θέλω να γράψω σήμερα. Για έναν σχετικά νέο μουσικό, που φιλτράρει προσεκτικά την απλή καθημερινότητα κάνοντάς τη αυτόματα σημαντική και ουσιώδη, όμορφη και αληθινή. Σύγχρονος, σαρκαστικός, ερωτικός, ειλικρινής, ειρωνικός, παραστατικός παραμυθάς , συγκρατημένος και ξεχωριστός είναι μερικά από τα επίθετα με τα οποία θα μπορούσες να τον χαρακτηρίσεις.

Ο  Rous ( Γιώργος Γεωργιάδης) έγινε γνωστός και κέρδισε την αναγνώριση του κόσμου με το ‘’ Εξαιρέσεις’’, αλλά λίγοι είναι αυτοί που έχουν ψάξει κι έχουν ακούσει και τα υπόλοιπα κομμάτια της πρώτης του δισκογραφικής δουλειάς όπως το «Βουτιά στο κενό» και το «Όλοι χορεύουν με την Κ.«.

Τα πρώτα του βήματα μας δείχνουν ότι είναι ένας καλλιτέχνης που θα μπορούσε να έχει ένα πολύ όμορφο μέλλον, αν το θελήσει και συνεχίσει να κάνει αυτό που κάνει και σήμερα. Επειδή γράφει την μουσική του (όπως η Monika και οι Brothers In Plugs), μιλάει μέσα από ένα καθημερινό και απλό άτομο και δεν τολμάει να αγγίξει τον μελοδραματισμό. Μοιράζεται το δικό του προσωπικό ταξίδι και μας δίνει τα ερεθίσματα, ώστε να κάνουμε μέσα από τον προβληματισμό του και το δικό μας ταξίδι.

Επιπλέον ο  Rous έχει πολύ δυνατούς στίχους. Έχει ένα ταλέντο, μία ιδιότητα, να στήνει ολόκληρες ιστορίες, να φτιάχνει μια μοναδική ατμόσφαιρα και απλά με τις λέξεις του να σπρώχνει και να βάζει σε εκκίνηση συναισθήματα και σκέψεις. Χρησιμοποιεί τόσο καλά τα λόγια, που ίσως το μεγάλο του πλεονέκτημα είναι αυτά, παρά η μουσική του.

Και τραγουδάει στο «Είναι το άδικο στο σώμα«:

Πες μου για που το έβαλες
και είσαι στο πόδι από νωρίς
ακούγοντας στο ραδιόφωνο
τραγούδια της σιωπής

 Πες μου αν κοιμήθηκες
με μάτια ανοιχτά ως το πρωί
και αν αγάπησες ποτέ σου
κάποιον που σε ήθελε πολύ

Ναι, τώρα πες μου τι ζητάς
Είν΄το άδικο στο σώμα
και η φωνή για να μιλάς
κ πάμε
Την αλήθεια αν θες να δεις
Πνιξ΄ το άδικο στο άδικο
και αγάπησε με…Τώρα

Κιτρινισμένη η σκέψη σου
Κιτρινισμένη σα χαρτί
Γι’ αυτό ο έρωτας σου αργοπεθαίνει
αργοσβήνει δε μπορεί

Τα μαλλιά ανεμίζουν
κόντρα στη λογική
Πες μου αν έκανες ποτέ σου
κάτι που ήθελες πολύ

Ο Rous έχει πολύ δρόμο μπροστά του ακόμα, αλλά είναι σίγουρα ένας αξιόλογος καλλιτέχνης με καλή μουσική και ιδιαίτερους στίχους, δύο πράγματα που του χαρίζουν ασύγκριτο ύφος. Αλλά και πάλι θα δούμε… Έχει αρκετό δρόμο να διανύσει και είναι μόνο η αρχή…

Οπότε υπάρχει ακόμα ελληνική μουσική. Ας μην απογοητευόμαστε. Ας ψάχνουμε περισσότερο μέσα σε όλο  αυτό τον σωρό… Πάντα θα βρίσκουμε διαμάντια. Είτε ακατέργαστα, είτε περισσότερο κατεργασμένα.

Πάντα με αγάπη, σας αφιερώνω το «Τα φώτα της Γης«

Αλεξάνδρα