∪
Θα ήθελα να ζωγραφίσω στον ουρανό ένα ασημένιο τρένο και να φύγω πολύ μακριά από εδώ. Πάνω σε ράγες αστεριών και μέσα από βουνά σύννεφων να περνώ τους κρύους φεγγαρόφωτους δρόμους. Θα σου έλεγα να έρθεις μαζί μου, αλλά κι αυτό το ταξίδι έχει μόνο μία θέση. Μονάχα ένα βαγόνι κι ένα παράθυρο. Όποιος μπαίνει μέσα γίνεται ο ακίνδυνος παρατηρητής. Δεν μπορεί να ταράξει τα κύματα με χάρτινα καράβια ούτε να χαράξει την αμμουδιά με ζαλισμένες πυξίδες. Μπορεί μόνο να στενάξει και στην ομίχλη της εκπνοής του ίσως να διακρίνει τον προορισμό του. Με το δάχτυλο θα δημιουργήσει σχήματα στο τζάμι που κοιτά τα ξεροχώραφα να τρέχουν και να αφήνουν πίσω τους τον χειμώνα των ματιών του. Μα δεν καταλαβαίνω, πώς γίνεται και αλλάζουμε θέσεις. Αυτός που περνάει μέσα στο βαγόνι είσαι εσύ. Κάθομαι μέσα στο καλοκαίρι παγωμένη τυλιγμένη στο παλτό μου, καθώς μετατοπίζεσαι προς ένα άλλο σημείο φωτεινό κι αφήνεις το σκοτάδι. Σου λέω κάτι. Κάτι απλό. Μέσα στη διαφάνεια ενός κουφού γυαλιού δεν το ακούς. Είναι απλό. Είναι μικρό. Προφέρεται: μαζί σου.
Η Μαγική Φωνή 
Το ταξίδι (το εσωτερικό) Αλεξάνδρα μου, είναι μοναχικό και ας είσαι παντρεμένος ή σε σχέση ή ερωτευμένος, έτσι, όσο πιο νωρίς το συνειδητοποιήσεις τόσο πιο εύκολα θα το αποδεχτείς και θα ταξιδέψεις… φυσικά μπορείς να μοιραστείς τις εμπειρίες μου, αλλά θα υπάρχει πάντα ένα «αλλά» το αλλά της μοναχικότητας! 😉
Το κείμενο σου, τρυφερό, βαθιά ταξιδιάρικο και ώριμο, η δε μουσική όπως πάντα ταιριαστή… καλή συνέχεια!
ΑΦιλάκια πολλά με όλη μου την Αγάπη! ❤
Βρε Μαγισσούλα, λες να μην το έχω καταλάβει! Αλλά καμιά φορά είναι κι αυτό το συναίσθημα που σε κάνει να θέλεις να βγεις από τον εαυτό σου, να διαλυθείς στο σύμπαν και να τον μοιραστείς με κάποιον… 🙂 Ο διαχωρισμός πάντα θα υπάρχει (μιλώντας για τα »σημαντικά άτομα»), όπως θα υπάρχει κι αυτό που ενώνει 🙂
Σ’ ευχαριστώ βαθύτατα και σε φιλώ γλυκά κι εγώ με όλη μου την Αγάπη! 🙂 ❤
Καλό υπόλοιπο καλοκαιράκι να έχουμε 😉
Η έκφραση αυτού του συναισθήματος νομίζω πως είναι μια κατάρα. Το να μπορείς να το νιώθεις αλλά να είναι καταδικασμένο να παραμένει χαραγμένο μόνο στο δικό σου στέρνο. Κι όταν ειπωθεί θα διαρκέσει για μια στιγμή ως μια λέξη, ως ένα συνοφρύωμα, μια μικρή πρόταση. Και στο άπειρο του χρόνου οι στιγμές αυτές είναι μετρημένες! Έτσι είναι. Δύσκολο το αυτονόητο, εύκολες και τετριμμένες οι παραλλαγές του.
Εξαιρετική αποτύπωση όσων ένιωθες εκείνη τη στιγμή. Ξεκάθαρα όλα. Κι αν τα δικά μας τα μυαλά εκφράζονται με διαφορετικές εικόνες, τότε σίγουρα αυτά που νιώθουμε συναντήθηκαν κάποια στιγμή καθώς το βαγόνι σου περνούσε!
Πολύ συγκινητικό και η επιλογή του τραγουδιού απογείωσε τις αισθήσεις!
Καλή σου μέρα!!
Κουφετάριέ μου, χαίρομαι που σε βρίσκω πάλι εδώ! 🙂
Δεν ξέρω αν είναι κατάρα, αλλά βάσανο και βάρος μπορεί να γίνει. Παρόλαυτά μέσα από την μοναχικότητα που σε «αναγκάζουν» να περνάς τέτοιες καταστάσεις, μπορείς να μάθεις πολλά και κυρίως να αισθανθείς… 🙂
Σημασία δεν έχουν οι διαφορετικές αυτές εικόνες, αλλά αυτό το κάτι που μας κάνει όλους, απ’ όπου κι αν προερχόμαστε, όπου κι αν βρισκόμαστε, διαβάζοντας κάτι τέτοιο να ενωνόμαστε συναισθανόμενοι κάποια βαθύτερα πραγματάκια και για μια στιγμούλα να ταυτιζόμαστε ίσως! 😉
Θέλω να σε διαβάζω πιο συχνά! Το μόνο σίγουρο!
Να είσαι καλά και καλό σου απόγευμα! 😀 😀
Όλη η καλή παρέα στα σχόλια. Οι αγαπημένοι bloggers όλοι μαζί. Μαγισσούλα, Κουφετάριος και new entry Μαγική φωνή-Αλεξάνδρα 😉 Χαίρομαι τόσο που υπάρχουν ταλαντούχοι άνθρωποι και μοιράζονται τον λόγο τους μαζί μας. Keep going, ο κόσμος να χαλάσει. Αλεξάνδρα, μπράβο! «Με το δάχτυλο θα δημιουργήσει σχήματα στο τζάμι που κοιτά τα ξεροχώραφα να τρέχουν και να αφήνουν πίσω τους τον χειμώνα των ματιών του». Ανατρίχιασα.
Είδες καλέ μου Χάρη τι ωραία παρέα που έχουμε γίνει??! Είμαι κι εγώ πολύ χαρούμενη γιαυτό! 🙂 «New entry» δεν ξέρω αν είμαι κανονικά έχω κάποια χρονάκια αυτό το μπλογκ, απλά πλέον γράφω μόνο όταν νιώθω ότι έχω να πω κάτι που να έχει μία κάποια αξία… Πόσο σχετικό θα μου πεις! 😉
Ανατρίχιασα που ανατρίχιασες! χαχαχα 🙂
(Υ/Γ: Ξέρεις ποιο είναι το περίεργο? Ότι μόλις τώρα, συνειδητοποίησα ότι μου θύμισες έναν πολύ καλό «παλιό» μπλογκόφιλο, πολύ αγαπημένο μου, τον Νεστορίνο, όπως τον αποκαλώ…και πολύ χαίρομαι γιαυτό 🙂 😀 γιατί μου έχει λείψει πολύ..δεν ξέρω που έχει χαθεί
:
https://kavourdistiri.wordpress.com/)
Μπήκα στο blog του μπλογκοφίλου σου και ένιωσα μια στεναχώρια πρέπει να σου ομολογήσω, διαβάζοντάς το και σκεπτόμενος ότι μπορεί να δεθείς με τον λόγο ενός ανθρώπου και να αγνοείς αν αυτός ο άνθρωπος είναι καλά, ποιος είναι, αν έχει προβλήματα, αν υπάρχει ακόμη…δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτές οι σκέψεις με κατέκλυσαν. Το «new entry» πήγαινε στη λίστα των blogs που επισκέπτομαι με φιλική διάθεση και όχι απλή παρατηρητική όπως πριν. Καλό βράδυ με δημιουργίες που ολοκληρώνουν και που δεν αφαιρούν (βαθυστόχαστο; έτσι τα λέω, μη δίνεις βάση, χαχαχα) ;)))
Τι καταπληκτικό τραγούδι…και πόσο ταιριαστά έδεσε για μια ακόμη μια φορα με το γνωστό υπέρ-ρεαλιστικό ύφος των κειμένων σου…ξερεις, τελικα μου έγινε συνήθειο:διαβάζω μια φορα το κείμενο σου «σκέτο» και στη συνέχεια το ξανάχτενίζω -και στέκομαι- στα σημεία που μου άρεσαν περισσοτερο (καλη ώρα σαν αυτο που σχολιάζει πανω ο Χάρης) ακούγοντας το τραγούδι που εχεις επιλέξει…μας ταξίδεψες για μια ακομη φορα Αλεξαντρα μου, με δυνατές λέξεις κ εικονες! Μπράβο! Τον Νεστορινο σου θα τον «ψάξω» κ γω! Φιλαααααακια!