Όνειρο 1

Το όνειρό μας απόψε:

Ένας δρόμος γεμάτος πινακίδες. Πινακίδες κοντές, ψηλές, σπασμένες, ξεφλουδισμένες, ξέθωρες. Γράμματα φρεσκοβαμμένα-γράμματα θολά. Αφίσες πάνω στα ονόματα. Πρόσωπα χάρτινα που αθόρυβα ουρλιάζουν, καθώς το ένα μάτι τους σκίζουν χάρτες της πόλης, που εφάπτονται σε χάρτες της χώρας. Πίνακες με οδηγίες-πίνακες με κανονισμούς. Επιτρέπεται η ελεύθερη βούληση-Απαγορεύεται η αντηρρησία. Παλιές συναυλίες, παλιές φωτογραφίες, οι ώρες αφήνουν επάνω τα κίτρινα χνάρια τους παίρνοντας τα χρώματα. Γράμματα νέον, επιγραφές χειρόγραφες. Ταμπέλες, διαφημήσεις, επωνυμίες, πανό, συνθήματα, graffiti. Ένα-ένα τα γράμματα παρέα σκούζουν σε συλλαβές, ενώ σε ορχήστρες ομόκεντρες ερμηνεύουν οι πιο φωτεινές επιγραφές. Δεξιά ή αριστερά οι πληροφορίες τρέχουν ταυτοχρόνως σαν καταρρακτώδης βροχή τον Αύγουστο-ποντίκια παχουλά- κάνουν τρύπες σαν κάφτρες σε λευκό κρανίο. Η κάννη των όπλων γυαλίζει από μακριά. Φτύνει δηλητήριο, βαράει τα νεύρα, ξύνει τα γράμματα, αλλάζει τη φορά των λέξεων. Κι Αυτός χάνεται μέσα στις πινακίδες του δρόμου, σαν άδειο κονσερβοκούτι παρασέρνεται με τον άνεμο στη λεωφόρο και για soundtrack ακούγεται η ακαθόριστη φωνή του βραδινού δελτίου υπόκωφα σαν να ανεβαίνει διαπερνώντας τις σχισμές από τον υπόνομο. Τα φώτα στις διαβάσεις και τους πεζόδρομους αναβοσβήνουν καμιά φορά. Γκρεμίζονται στην άσφαλτο και σπάνε σε χίλια μικρά διαμάντια. Κι εγώ μένω να τον κοιτώ που εξατμίζεται σαν ομίχλη στα μισά του δρόμου κι ύστερα κοιτώ όλα αυτά τα σπασμένα φωτόνια αναζητώντας ένα σύμβολο, για να το ανακαλύψω. Μόνοι σε έναν τόπο ξεχασμένο από τη Γλώσσα, παράλληλο στην Ιστορία, κλεισμένοι κάτω από αόρατο θόλο, αποκομμένοι από ατομική ταυτότητα δοσμένοι σε κάτι άπειρο. Μόνη στο όνειρο που είδαμε απόψε.