The Art of Now

magikifoni

Πριν μερικά χρόνια είχα γράψει αυτά. Σήμερα τέτοια μέρα ταιριάζει πιο πολύ να δημοσιευθούν:

1.a.post

Τι είναι αυτό που μας κάνει να κινούμαστε κάθε μέρα; Τι είναι αυτό που μας σπρώχνει να ξυπνήσουμε; Είναι μια στεγνή υποχρέωση που είναι δεμένη με την ίδια μας την ύπαρξη και πέφτει πάνω στον σβέρκο μας σαν δαμόκλειος σπάθη, σαν φόρος που πρέπει να πληρωθεί; Ξυπνάμε επειδή θέλουμε ή γιατί έτσι συνηθίσαμε; Σηκωνόμαστε στα πόδια μας για χάρη κάτι μακρινού πάντα, ή για χάρη κάποιου που έχουμε ήδη δίπλα μας, για χάρη της στιγμής.

Ποιος κατάφερε να ζήσει πραγματικά στο τώρα, την στιγμή αυτή που οι φράσεις αυτές αντανακλώνται ξανά και ξανά μέσα στον Χρόνο στις κόρες των ματιών του; Ποιος κατάφερε να αποκτήσει τόσο ολόπλευρη συνείδηση του ευατού του και να την αξιοποιήσει στο έπακρο, ώστε να τολμήσει την ευτυχία; Μπόρεσε κανείς να ακούσει τις νευρικές απολήξεις να πάλλονται στο κλειστό κουτί του, καθώς αναμασούσε χιλιομπαλωμένες αναμνήσεις; Να κοιτάξει το γαλάζιο του ουρανού χωρίς να είναι αφηρημένος;

 1-papertowns_1280

Εσύ θύμωσες ποτέ με τον εαυτό σου που δείλιασε κι έκανε πίσω, προσπερνώντας όλες εκείνες τις μαγικές στιγμές που αιωρούνταν στα πιο χαμηλά κλαδιά σαν ώριμα φρούτα που σε καλούν να τα αρπάξεις; Εσύ προσπέρασες όλες εκείνες τις χρονικές τομές που τα λεπτά δέχτηκαν να διασταλλούν έτσι που μόνο εσύ θα μπορούσες να το καταλάβεις; Πώς έδρασες; Έκανες ότι δεν αναγνώρισες τα σημάδια, ότι δεν άκουσες μια γνωστή απόμακρη φωνή που σε καλούσε από ένα παράλληλο σύμπαν στα ενδότερα της καρδιάς σου. Είσαι κι εσύ όπως όλοι.

2 σκέψεις σχετικά με το “The Art of Now”

  1. Συνειδητά ή ασυνείδητα στο τώρα ζούμε, άρα αυτό που φαίνεται να μας «ενοχλεί» ή να μας προβληματίζει είναι πως θέλουμε αυτό να είναι συνειδητό! 😉
    Έχει παρατηρηθεί πως πάνω από 5 λεπτά δεν μπορούμε να είμαστε στο εδώ και τώρα… τώρα τι «φταίει» γι αυτό; Μήπως η σκέψη που μας τρέχει στο μετά ή στο πριν; Ότι και να είναι, είναι γεγονός πως «αυτό», μας στερεί την χαρά της κάθε απλής στιγμής!
    Θυμάμαι πολύ καλά Αλεξάνδρα μου, την κουβέντα που είχαμε περί χρόνου και αναρωτιέμαι αν από τότε έχει αλλάξει η επίγνωση μας, γιατί επίγνωση μπορούμε να έχουμε μόνο αν είμαστε παρόντες… λογικότατο! 😉

    Πολλά πολλά και τα τωρινά ηλιόλουστα ΑΦιλάκια μου! 🙂

    Απάντηση

  2. Το Τώρα, το Παρόν γεννηθήκαμε και γαλουχηθήκαμε να μην το υπολογίζουμε ποτέ. Πάντα το μετά μας έμαθαν και να τώρα που τα ένστικτά μας παλεύουν να ξυπνήσουν..

    Απάντηση

Σχολιάστε