Μηνύματα

Σύννεφα συσσωρεύονται στο λιωμένο σεντόνι έτοιμα να ρευτούν μετά από ένα γεύμα πλούσιο σε μιζέρια, ηττοπάθεια και θλίψη. Ο ιδρώτας τους σου περονιάζει σαν υγρασία το δέρμα και εισχωρώντας στους πόρους του, αποζυμά από τα κόκκαλά σου την λιακάδα.

Το σεντόνι το γυρίζουν δυο παχουλά χέρια ανάποδα κι αυτό γίνεται ένας δρόμος γλιστερός, σαν να έσπειρε ένας αόρατος Κοντορεβυθούλης τα υγρά διαμάντια που θα σε οδηγήσουν σε μαγεμένο δάσος.

Μα εσύ ξέρεις ότι θα τα κλέψει ένα άλλο ζευγάρι χέρια, που θα τα τραβήξει στο χώμα. Τότε ανάβεις απλά ένα τσιγάρο. Μέσα στο κρανίο σου ρουφάς με δυσκολία γιατί ούτε ο καπνός κατευνάζει πλέον τον γίγαντα μέσα στο κελί του. Ανοίγεις την πόρτα. Σε ένα κουτάκι του προσφέρεις λίγες από τις στάχτες όσων μπορούσες να έχεις κάνει, αλλά αφέθηκες -τις πιο καίριες στιγμές- να παραμείνεις αδρανής. Κι αυτός με βαθύ μυστικισμό ρίχνει μέσα δυο σταγόνες νερό, φτιάχνει μαύρη μπογιά. Με το δάχτυλό του γράφει κάτι μπροστά σου, για να το δεις. Όταν θα’ σαι έτοιμος, γιατί δεν το διαβάζεις;