Αποξένωση

<< Να γράφεις ο,τι και να γίνει. Να ζωγραφίζεις, για να δημιουργείς ό,τι και να συμβεί. Να αντλείς λέξεις από αυτά που επιθυμείς να δεις και να παίρνεις χρώματα από αυτά που νιώθεις χωρίς να δύναται να χαρτογραφήσεις. Είσαι πάντα σε έναν δρόμο και γίνεσαι ένα με το τοπίο, το αφουγκραζεσαι το αναζητας και το κατασκευάζεις εν μέρει. Πρώτα τον χώρο, ύστερα τους ανθρώπους.

Υπάρχουν υλικά να δανειστεις από κάθε άνθρωπο με τον οποίο θα ανταλλάξεις κουβέντες και βλέμματα. Θα έχει χρώματα και ήχους και σκέψεις και λύσεις. Εσύ να είσαι απλά ο γλύπτης που δεν κουράζεται να τα λαξευει κάτω από τον φουσκωμένο Ήλιο ή την ακαταμάχητη κοσμοχαλασια. Εσύ να είσαι ο συνθέτης που αρπάζει τους ήχους και τους βάζει στη σειρά. Να καθαρίζεις με ευγένεια όσα θεωρείς λεκέδες στην ψυχή σου, να τα κρεμας μετά ψηλά σαν πανιά τον Αύγουστο.

Κι έπειτα να κυλάς και να πηγαίνεις, εκεί που σε παν αυτά. Τον νου σου πάντα να προστατεύεις, να ασκείς όπως κάνεις με το σώμα. Και με ανοιχτα πανια να δραπετεύεις από την αιώνια κοσμική σκουριά. >>

<< Αυτά που μου λες παππού δεν τα καταλαβαίνω. Νομίζω το μυαλό σου έχει πάει περίπατο, αφού πλέον δεν διακρίνεις τα σημάδια των καιρών. Όλα τόσο απλά δεν είναι. Η Ανάσταση δεν συμβαίνει πια. Και όλοι είναι πιασμένοι σε μια αρχετυπική φάκα_φτιαγμενη οπως εκείνος ο λαβύρινθος στα βιβλία_ζαλισμενοι σαν ποντίκια συρρέουν μαζικά. Δεν βλέπεις πίσω από τον καταρράκτη σου το καινούργιο είδος αίματος που κυλά. Το παράγουν όπλα άυλα και φοβερά. Αυτά παππού ανοίγουν τρύπες στα μηνίγγια, χτυπούν τα νεύρα, τις ορέξεις, τις ανάγκες, τα καθημερινά. Άκου που σου λέω. Και καλά να το δεχτώ ότι δεν μπορούνε τα μάτια σου να δουν. Τα αυτιά σου όμως; Δεν φθάνουν εκεί οι ήχοι της φωτιάς; Το κρωξιμο των ροπαλων, το κράξιμο της σκουριάς; Η Ανάσταση ακυρώνεται κάθε πρωί που ξημερώνει νεογέννητη η παλιά βία, ανοίγει την τσάντα της, τη γεμίζει με βιβλία. Στα σχολεία παράγονται ψυγεία, ψυκτικές μηχανές αναζήτησης κι αναπαλαίωσης. Στα φροντιστήρια σωστικά συνεργεία της αρχαιότητας. Εγώ ειμί το φως. Αλλά το φώς δεν βλέπω. Τα παντζούρια κλειστά, κι απόψε μέσα μπλέ και λευκά τα τεχνητά ηχοχρώματα της τηλεόρασης που με την οθόνη και τις οπερέτες της ανασκαλευει τα γεγονότα. Αναζητώ κάτι. Ίσως μονάχα αν ανακαλύψω αυτό τι είναι, δώσω νόημα σε αυτά που λες >>.