(⇒μουσική)
Κάτι μ’ έχει πιάσει -λες να είναι εκείνη η ανώνυμη φαγούρα που επιστρέφει;- και ξηλώνω το παρελθόν. Βελονιά-βελονιά το αφήνω να ξεφτίζει και να διαλύεται στα δάχτυλά μου σαν δίχτυ που αποδομείται. Μετρώ τις αναμνήσεις προσωπικού και παγκόσμιου τύπου και ζωγραφίζω συλλογισμούς επάνω τους, καθώς τις σκορπάω στο πάτωμα σαν γυαλιστερές πολαρόιντ. Η ιατροδικαστής, επιστρατεύει το βλέμμα της μελετώντας τα σημάδια. Συλλέγει ψηφιδωτά στοιχεία, κάνει μία απόπειρα να τα αρχειοθετήσει πριν σκορπίσουν επάνω μου σε μελανά χρώματα και καταγράφει αναδρομικά την πορεία του εγκλήματος. Έπειτα, μου προτάσσει τη λίστα με τα πορίσματα κι εγώ υπολογίζω συνέπειες και κόστος. Ακουμπώ στο σώμα μου. Αφουγκράζομαι λέξεις και στιγμές. Ακροπατώ μην τυχόν και πετύχω κανένα ευαίσθητο νεύρο που κάνει ομοιοκαταληξία και προκληθεί ταραχή. Μακριά από τέτοια αραχνιασμένα πλαίσια έκφρασης, ανάμεσα στους αιώνες επιθυμώ να μάθω να είμαι κορίτσι της εποχής μου. Άραγε υπάρχουν όντως τέτοιες εποχές για να ανήκουμε-να σκεπαζόμαστε, όταν έχει κρύο; Στο καλειδοσκόπιο των περασμένων και πεθαμένων ωρών χορεύω, ακροπατώ και ζαλίζομαι, καθώς προσπαθώ να ενστερνιστώ-να αποκρυπτογραφήσω τον ρυθμό της μουσικής. Πέφτοντας κατακόρυφα με τη μορφή βροχής από τα μεγάφωνα του ουρανού ο ήχος τραυματίζει τα αυτιά μου, κι εγώ παραπατώ και πέφτω και σηκώνομαι ιδρωμένη κοιτώντας ολόγυρα το πολύχρωμο κέντρο του κόσμου. Τα φώτα σκάνε στα ρουθούνια και το πρόσωπό μου. Κάτι μυρίζει όπως η σκουριά. Χτυπάω με φόρα την πόρτα του μπαρ τσατισμένη, αφού μια στιγμή πριν ήμουν εκεί και χόρευα. Βγαίνει ο τύπος με το καπέλο, μα μια απόκοσμα δυσανάλογη σκιά καλύπτει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Μου λέει βραχνά «πέρασε η ώρα, η στιγμή, ο αιώνας κι η εποχή» και τότε όλα ρέουν με έναν παράδοξο τρόπο σαν ρευστοποιημένα σχήματα προς τα κάτω στον υπόνομο. Ένα βλεφάρισμα και η πόρτα, ο άντρας, το μπαρ εξαϋλώνονται. Η εποχή δεν υπάρχει πια, απομένουν μονάχα τσαλαπατημένες και μεταποιημένες οι φωτογραφίες, τα βιβλία και τα ντοκιμαντέρ της διάσπαρτα στα πλακάκια της κουζίνας.
Η Μαγική Φωνή 
Πρόσφατα διάβασα ένα δοκίμιο για τον χρόνο στο blog μιας φίλης. Οι σκέψεις ανήκουν στην Πάτι Σμιθ. Είδα μια ομοιότητα στις σκέψεις σας οπότε επικολλώ το απόσπασμα εδώ.
«Έκλεισα το σημειωματάριό μου και κάθισα στο καφέ, με το μυαλό μου να στοχάζεται τον πραγματικό χρόνο. Άραγε ο χρόνος διαθέτει συνέχεια; Μήπως μόνο το παρόν μπορεί να γίνει κατανοητό; Μήπως οι σκέψεις μας δεν είναι παρά περαστικά τρένα, χωρίς σταθμούς, χωρίς διαστάσεις, που περνούν μπροστά από γιγαντοαφίσες με επαναλαμβανόμενες εικόνες; Που συλλαμβάνουν μόνο ένα θραύσμα της πραγματικότητας από μια θέση σε ένα παράθυρο, αλλά είναι απλώς ένα θραύσμα από το επόμενο, απαράλλαχτο, καρέ; Όταν γράφω στο παρόν, αλλά παρεκκλίνω στο παρελθόν, παραμένω στον πραγματικό χρόνο; Ο πραγματικός χρόνος, σκέφτηκα, δεν μπορεί να χωριστεί σε τμήματα, όπως χωρίζουν οι αριθμοί τον πίνακα ενός ρολογιού. Τι συμβαίνει όταν γράφω για το παρελθόν ενώ ταυτόχρονα ζω στο παρόν· εξακολουθώ να βρίσκομαι σε πραγματικό χρόνο; Ίσως δεν υπάρχει παρελθόν ούτε μέλλον, μόνο το διηνεκές παρόν που περιέχει αυτή την αγία τριάδα της μνήμης. Κοίταξα έξω, στον δρόμο, και πρόσεξα ότι το φως άλλαζε. Ίσως ο ήλιος να είχε χαθεί πίσω από ένα σύννεφο. Ίσως ο χρόνος το είχε σκάσει. «
Όλο το άρθρο μπορείς να το βρεις εδώ: https://stylerivegauche.wordpress.com/2018/08/30/m-train-smith/
Καλημέρα!
Κοίτα να δεις που τα πνεύματα που αγρυπνούν στην μπλογκό-σφαιρα επικοινωνούν τηλεπαθητικά μεταξύ τους καμιά φορά… Νομίζω εχθές-προχθές επισκέφθηκα το συγκεκριμένο ποστ και μάλιστα σχολίασα περιγράφοντας λίγη από την αγάπη που έχω από μικρή στην Patti Smith. Δεν είναι τυχαίο, ότι είναι μία αγαπημένη πολύ σε εμένα μορφή και με έχει εμπνεύσει πολλές φορές, οπότε εύστοχο πολύ το σχόλιό σου 😀 .
Ο Χρόνος είναι ένα όμορφο και άπιαστο μυστήριο 🙂
Να έχεις μία όμορφη μέρα!
Καλημέρα και σ’ εσένα! 🙂
Νάμαστε (namaste!) και πάλι στο αγαπημένο μας θέμα… το είχαμε «ξανακουβεντιάσει» και πριν από κάτι χρόνια στο ποστ, «μικρή φαγούρα» και επειδή το θέμα «τρώει» ακόμα και φαντάζει ανεξάντλητο δες ένα απόσπασμα από μια ομιλία του Κρισναμούρτι που μιλάει και εξηγεί γιατί δεν υπάρχει, χρόνος! 😛
Χαίρομαι που γράφεις εδώ πάλι και χαίρομαι διπλά όταν συναντώ στα σχόλια αγαπημένους e-φίλους που εκτιμώ πολύ! (Φανή, Crux, Μαρία Κατ!) 😉
ΑΦιλάκια πολλά πολλά Αλεξάνδρα μου! 🙂
ΥΓ: Χθες το βράδυ πριν πέσω για ύπνο, έπεσα σε μια φράση του Κρισναμούρτι που έλεγε:
«Η κατανόηση μεταμορφώνει»…
Είμαστε ή δεν είμαστε οι δημιουργοί της Ζωής μας;
Θα ήταν μεγάλη παράλειψη αν δεν αναφέρω πως τον τελευταίο καιρό μελετώ τις πιθανότητες που υπάρχουν στο κβαντικό πεδίο όλων μας!
Δες και αυτό:
ΑΦιλάκια και καλό συνειδητό βραδάκι… στο εδώ και τώρα! 🙂
Μαγισσούλα,
Είναι εξαιρετικά και τα δύο βιντεάκια σου, πικάντικα κι ελκυστικά, τροφή για σκέψη (σίγουρα θα τα μελετήσω περαιτέρω). Αυτό που λέει ο Κρισναμούρτι για την κυκλικότητα του Χρόνου έχει πραγματικό ενδιαφέρον, να καθίσει κανείς και να το αναλογιστεί ξανά και ξανά. Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί εδώ πέρα μαζί για τον χρόνο; Πολύ φοβάμαι ότι συνέβη σε πάνω από δύο posts χαχαχα 😉 ! Αυτό είναι το θέμα, ότι δεν γίνεται ακριβώς να αποχωριστούμε το παρελθόν ή το μέλλον, επειδή είναι οργανικά κομμάτια της ύπαρξης μας, αυτό όμως διαφέρει από το να μας απορροφούν αυτές οι χρονικές διαστάσεις στο παρόν. Όμως, ταυτόχρονα, ακόμη κι αυτή τη στιγμή που σου γράφω, για να απαντήσω θυμάμαι (υποσεινήδητα/ασυνείδητα;) αποσπασματικά τα βιντεάκια σου που έβλεπα εχθές αργά το βράδυ, οπότε στρέφομαι λίγο αναδρομικά προς μία παρελθοντική πλέον στιγμή για να οργανώσω αυτό που θέλω να πω τώρα π.χ. 😛 Πάντα θα παραμένει ελκυστικό μυστήριο…
Όσο για το αν είμαστε οι δημιουργοί της ζωής μας, πάντα προτιμώ να επιλέγω από τις οπτικές και τις πιθανότητες που κατέχω, και κάπως έτσι να θεωρώ ότι συμμετέχω ενεργά στην πορεία που διαγράφει λίγο λίγο στιγμή τη στιγμή η ζωή μου. Πιστεύω ότι όλοι μαζί, με τον τρόπο που μιλάμε, πράττουμε, σιωπούμε, δημιουργούμε, νοηματοδοτούμε κλπ. κλπ. κατασκευάζουμε άλλοι συνειδητά κι άλλοι ασυνείδητα από κοινού αυτό που λέμε «πραγματικότητα’, αλλά δεν είμαστε ο καθένας μόνος του σε αυτό το έργο.. Ωστόσο, μία τέτοια οπτική ενέχει μία αισιόδοξη διάσταση.
Όμορφο ΣΚ Μαγισσούλα ❤ !