( Η »ιστορία» που ακολουθεί είναι προιόν μυθοπλασίας και η όποια ομοιότητα με πρόσωπα είναι εντελώς τυχαία….)
Εντάξει, τελικά, έχουν δίκιο οι μεγάλοι που λένε κάθε πέρυσι και καλύτερα…
Μονολόγησε εκείνη με μια απροσδιόριστη πικρίλα να κάθεται στον ουρανίσκο της και να φιλτράρει όποια θετική σκέψη πήγαινε από τον νου στο στόμα… Στάθηκε στον στενό χώρο της κουζίνας και κάρφωσε τα μάτια της στα παλιά ντουλάπια. Έπειτα, στον νεροχύτη και μετά στις σταγόνες που έπεφταν κάθε λίγο από τη βρύση.
Και αναρωτιόταν τι στο διάολο έκανε σ’ αυτή τη ζωή. Πολλές φορές δεν ήξερε και άλλες τόσες η μάνα της δεν της έδινε μια σαφή απάντηση.
<< Μην μιλάς έτσι! >>, της έλεγε λες κι εκείνη ξεστόμιζε κάτι άσχημο και απαγορευμένο. Σαν να φοβόταν την ίδια την ερώτηση και την ματαιότητα της προσπάθειας για την ανακάλυψη μιας απάντησης, που θα’ ναι αξιόπιστη και θα μπορούν να την καταλάβουν και οι δυο τους.
<< Πες μου λοιπόν μαμά ποιο είναι το νόημα της ζωής; >>, την κοιτούσε επίμονα και ειρωνικά σίγουρη πως ούτε εκείνη, μετά από σαράντα ολόκληρα χρόνια κι έναν διαλυμένο γάμο, μία κόρη και μια ζωή που σερνόταν πίσω της σαν γέρικο σκυλί, μπορούσε να πει κάτι.
<< Έτσι, όπως την έχεις διαλύσει, ποιο πιστεύεις ότι είναι;>>
Χαμογελούσε γιατί ήξερε πως αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για να πάρει εκδίκηση και να την κάνει να καταλάβει πόσο άσχημα την έκανε να νιώθει. Να της δώσει λίγο από την προδοσία που κυλούσε στο αίμα της και λίγα από τα δάκρυα που μούσκεψαν τόσες φορές το μαξιλάρι της.
Ο ήχος του φούρνου μικροκυμάτων διέκοψε την ροή των σκέψεων. Έκανε μερικά βήματα και άνοιξε το πορτάκι. Πήρε στα κρύα χέρια της την γενναιόδωρα ζεστή κούπα με το αγαπημένο της κακάο.
Έφερε τα χείλη της κοντά στο καυτό υγρό και το ρούφηξε διστακτικά μέσα της.
Όσο περνούν τα χρόνια γίνεται πιο άνοστο, καθώς εκείνη μεγαλώνει, καταλαβαίνει περισσότερα και παύει να βρίσκει με ευκολία καλά πράγματα στη ζωή της…
Η προδοσία είναι για τους δυνατούς… Τους υπόλοιπους τους τυλίγει ασφυκτικά, τους κάνει δικούς της…
Έπειτα κατάπιε το κακάο.
Η Μαγική Φωνή 
Μην ψάχνεις να βρεις κοριτσάκι μου «το νόημα της ζωής» δώσε της εσύ νόημα. Το δικό σου νόημα. Ελπίζω να απόλαυσες το κακάο σου θα έρθουν στιγμές που όση ζάχαρη κι αν ρίξεις θα είναι πικρό από την προδοσία που περιγράφεις αλλά με τις εμπειρίες και την ωριμότητα σου θα τις ξεπεράσεις αυτές τις στιγμές. Δεν σε φοβάμαι 🙂
Όμορφο κείμενο!
Καλό απόγευμα 🙂
Αγαπητή Μαρίνα! Ευχαριστώ για το σχόλιο και τα καλά σου λόγια 🙂
Μόνο που δεν γράφω για’ μένα…. Είναι μια φανταστική ηρωίδα (πάλι) σε μια φανταστική κατάσταση, που εγώ δεν γνωρίζω… Δηλαδή υπάρχουν φορές που αισθάνομαι προδωμένη, αλλά όχι για τους ίδιους λόγους που έχει η συγκεκριμένη ηρωίδα. Γενικά αυτό το ποστ ήταν κάτι σαν διήγημα… Ίσως χωρίς συγκεκριμένη αρχή και τέλος… αλά, σίγουρα δεν ταυτίζεται με την δική μου ζωή.
Προσπάθησα να δημιουργήσω ένα ακόμη »παράλληλο σύμπαν» εξασκώντας τον χαρακτήρα που με κάνει να θέλω να φτιάχνω ιστορίες 🙂 🙂
Ευχαριστώ
Καλό απόγευμα να έχεις!!
Εντάξει θα κάνω τρίπλα! Φωνούλα μου την ηρωίδα σου δεν την ξέρω. Σε χρησιμοποίησα ως μέσον μεταβίβασης των σκέψεων μου σε κείνη.
χαχα το έσωσα;!
Φιλάκια πολλά 🙂
🙂 Χαχαχα! Σίγουρα αγαπητή! 🙂
Φιλιά
Φωνούλα κάθε φορά τα κείμενά σου με μαγεύουν..
Εγώ πάλι,παρόλο που ήδη ξέρω πως μιλάμε για μια φανταστική ηρωίδα(στην οποία και να απευθυνθώ δε θα μου απαντήσει) θα πώ σε εσένα (ας το διαβάσει κι εκείνη) οτι το νόημα της ζωής βρίσκεται μέσα στον καθένα από εμάς…Το νόημα της ζωής θα το βρούμε ρωτώντας τον εαυτό μας,όχι τους άλλους…(και επειδή το πήγα πολύ αισιόδοξα και δε μου αρέσει) αν υπάρχει κάποιο νόημα δηλαδή..[αμφιβάλλω]..(ρεφάρω σου λέω 🙂 ),αλλιώς Carpe diem,(ή κατά το επικότερον living day by day του John Rambo [στο 0.35 http://www.youtube.com/watch?v=oXxQmpLpWL8&feature=related ]) (ξέρω,κατέστρεψα το ποστ,φεύγωωωω…καληνύχτες!!!!)
Χαχαχαχα!! 🙂 Ευχαριστώ φίλτατε… Με κάνεις να κοκκινίζω..Θα μεταφέρω τα λεγόμενά σου στην ηρωίδα μου. Εχαριστώ για το living day by day. Χαχαχα! 🙂 Μην ανησυχείς δεν κατέστρεψες τίποτα 😉
Καλησπερούδια