Human

Γυρίζοντας από ένα υπέροχο τριήμερο στο βουνό και με γεμάτες τις μπαταρίες μου  με θετική ενέργεια και όρεξη για καλή αξιοποίηση του χρόνου, που μου απομένει, κάθομαι μόνη και συνειδητοποιώ το πόσο μπερδεμένη είμαι. Κάθομαι και ρίχνω μια ματιά σε μερικά από τα λάθη που έχω κάνει, σε κάποια που συνεχίζω να κάνω. Πόσο καιρό απέφευγα να κάνω αυτές τις απλές διαπιστώσεις. Πόσο καιρό γύριζα από την άλλη μεριά όταν συναντούσα το κουβάρι του είναι μου στον λαβύρινθο της ζωής μου; Πόσες φορές όταν περπατούσα κοιτούσα κάτω, στο χώμα, τα χαλίκια και τα σταράκια μου που έσπρωχναν την σκόνη και την ζάλιζαν.

» Αύριο θα σε ονειρευτώ ξανά… «

Ήτανε λίγο πριν χαθεί ο ήλιος πίσω από τις μαβιές βουνοκορφές και όλα τα φύλλα της μανταρινιάς βουτήξουν στον γλυκό ίσκιο. Τη στιγμή που τα κομμάτια ουρανού ανάμεσα στα παλιά και καινούργια σπίτια της γειτονιάς, βάφονταν με τα ροζ και τα πορτοκαλιά ένδοξα χρώματα της δύσης. Τις χρονικές στιγμές που η στοργή σκέπαζε τη φύση και χόρευε έξω στον δρόμο. Έστριβε στις γωνιές, σκαρφάλωνε και καθόταν στις πορτοκαλιές. Ήταν το χρονικό διάστημα της αισιοδοξίας και της ευγνωμοσύνης που γυάλιζαν σαν διαμαντένιες σταγόνες, λίγο πριν εξατμιστούν κι εμφανιστούν πάλι ξανά, μετά από καιρό με μία άλλη καινούργια μορφή.

S i d e

Μαίρη

Αυτό που σου τη σπάει περισσότερο στην Σοφία, είναι ο τρόπος που βλέπει τον εαυτό της. Ο τρόπος που καρφώνει τα μάτια της στον καθρέφτη, εξετάζοντας προσεκτικά το πρόσωπό της λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι κι ανεβούμε στην τάξη μας. Έτσι που τραβάει τα μαλλιά της προς τα πίσω και εκνευρίζεται με την ανακάλυψη μιας καινούργιας κοκκινίλας. Η ποσότητα της αυτοπεποίθησης και το πλεόνασμά της, που ξεχείλιζε από μέσα της και πετιέται στα μάτια σου σαν ενοχλητική ψιχάλα, λίγο πριν την καταιγίδα. Τα μακριά και φροντισμένα νύχια της, το αδύνατο σώμα της, οι περισσότερες γνώσεις της. Όλα… Όλα σπέρνουν ένα παράξενο και δυνατό συναίσθημα μέσα στο στήθος σου κι ένας σφιχτός κόμπος δένεται στο στομάχι σου. Κάποιος μέσα σου ψιθυρίζει το όνομά του: ζήλια. Εσύ πιέζεις τα αυτιά σου και απομακρύνεις την φωνή και κοιτάς να πνίξεις την αίσθηση. Αυτή την ανήθικη, την παράνομη, την αμαρτωλή. Και πώς γίνεται να ζηλεύεις κάποια που μισείς;  Ή μήπως αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που την μισείς;

Καληνύχτα

Άρχισε να βραδιάζει κι ο δρόμος ερήμωνε. Οι άνθρωποι εξαφανίζονταν ένας-ένας τώρα. Έστριβαν κάτω από τους ίσκιους του στενού πεζοδρομίου με σκυμμένο το κεφάλι, κοιτώντας φοβισμένοι τα παπούτσια τους, και χανόντουσαν στις πιο κοντινές στροφές. Ψαχούλευαν  νευρικά μέσα στις τσέπες τους κι έβγαζαν τα κλειδιά τους γυρίζοντας τα μάτια τους δεξιά κι αριστερά. Το πορτοκαλί φως της γειτονιάς όμως ,ήταν πιο γρήγορο και τους πρόδιδε. Ήταν πιο σοφό και ήξερε.

Σημείο του κύκλου (μέρος όγδοο)

Η αίσθηση του τέλους; Είναι δύσκολο να την περιγράψεις θα σου έλεγε η Ανίτα. Είναι τόσο δύσκολη η περιγραφή της όσο και αυτή του κενού. Όσο και αυτή του σκοταδιού που σκεπάζει ένα κλειστό δωμάτιο. Πώς να περιγράψεις κάτι άδειο; Ξέρεις μόνο ότι κάτι δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι υπό κανονικές συνθήκες. Έλλειψη. Υπάρχει μία έλλειψη. Κάποιος έχει φύγει κι έχει χαθεί σαν να μην υπήρξε ποτέ. Όταν αφήνει την θέση του κάποιος, όταν φεύγει, δεν αφήνει ένα κενό εκεί που πάντα βρισκόταν; Και δεν αδειάζει αυτόματα η ζωή με αυτόν τον τρόπο; Και δεν πονάει αυτό; Κενό, λοιπόν. Υπάρχει ένα μεγάλο κενό. Και κάτι βαρύ και μαύρο. Και κάτι άδικο και κακό και πρωτόγνωρο.

Σημείο του κύκλου (μέρος έβδομο…)

Εκείνο το πρωινό του Σαββάτου, είχε βγει έξω για να αγοράσει κάποια πράγματα που της ζήτησε η μαμά της από την αγορά. Η Ανίτα δεν της είπε όχι, όπως έκανε πάντα, αλλά αντιθέτως προθυμοποιήθηκε με ένα χαμόγελο. Έτσι λοιπόν, είχε περπατήσει για αρκετή ώρα ανάμεσα στον χαρούμενο κόσμο και είχε χαζέψει πολλές γιορτινές βιτρίνες με χριστουγεννιάτικα στολίδια και λαμπερά φωτάκια.

Είχε περάσει κι από ένα μαγαζί με ρούχα κι είχε μπει στον πειρασμό να μπει μέσα για να πάρει ένα συμβολικό δώρο στον Σταμάτη… Είχε σκεφτεί ένα όμορφο και μαλακό κασκόλ για να τον ζεσταίνει όλες τις κρύες και μοναχικές μέρες του χειμώνα. Κάτι απλό και σημαντικό… Αλλά… Ήταν τόσο δειλή που δεν πέρασε καν την είσοδο του καταστήματος. Παρά μόνο έσκυψε το κεφάλι και συνέχισε τον δρόμο της έχοντας ακόμη στο μυαλό της εκείνη την θολή εικόνα των χεριών του στη μέση της, μια εικόνα που ανήκε στα όνειρά της. Άρχισε να σιγοτραγουδάει το Since I’ve been loving you.

Σημείο του κύκλου (μέρος έκτο…)

Εκείνο το βράδυ η Ανίτα είχε γελάσει αρκετές φορές με κάτι χαζές διαφημίσεις στην τηλεόραση, είχε χαμογελάσει στον μπαμπά της και είχε πάρει αγκαλιά τη μαμά της χωρίς καμία προειδοποίηση.

<< Τι έγινε; >>, ρώτησε εκείνη ενώ χάιδευε την πλάτη της μικρής της μοναχοκόρης.

Είχε παραξενευτεί, γιατί η Ανίτα δεν την αγκάλιαζε συχνά. Την πλησίαζε σπάνια και δεν της μιλούσε ποτέ για σημαντικά πράγματα όπως το πώς αισθάνεται ή το τι συμβαίνει στην καθημερινότητά της με τους συμμαθητές της και τους φίλους της. Δεν της περιέγραφε στιγμές από την ζωή της. Δεν της έλεγε ιστορίες. Ήταν απόμακρη και προτιμούσε την μοναξιά πάντα… Γι’ αυτό αισθανόταν έναν μικρό φόβο να τσιμπάει την καρδιά της τώρα που έσφιγγε στην αγκαλιά της την Ανίτα, παρόλο που αυτό ήταν μία κίνηση τόσο φυσική όσο η αναπνοή.

Σημείο του κύκλου (μέρος πέμπτο …)

Περπατώντας στο σκονισμένο και γκρίζο πεζοδρόμιο, περνούσαν μέσα από περιστασιακά κομμάτια πορτοκαλιού φωτός και τμήματα πηχτού σκοταδιού. Οι δύο φιγούρες τυλιγμένες με την ανασφάλεια της νύχτας βημάτιζαν κουρασμένα, τώρα, η μία δίπλα στην άλλη. Τα γέλια είχαν ξεθωριάσει και η ατμόσφαιρα είχε βαρύνει απότομα ενώ  η σοβαρότητα είχε διαδεχθεί την θέση της ανεμελιάς με βία. Η γειτονιά ήταν ήσυχη, όπως κάθε βράδυ του χειμώνα στην πόλη τους. Μόνο τα σαββατοκύριακα τα φώτα της νύχτας έμοιαζαν πιο λαμπερά και οι φωνές των ανθρώπων ακούγονταν πιο δυνατές. Τέτοιες νύχτες , όπως αυτή, οι δρόμοι ήταν βουβοί και οι αδέσποτοι σκύλοι σέρνονταν στην άσφαλτο πιο μόνοι από ποτέ. Τα δέντρα στέκονταν σαν φρουροί και τους παρατηρούσαν από ένα άλλο επίπεδο με μυστικοπάθεια, λες και ανάμεσα στις πυκνές φυλλωσιές τους κρύβονταν οι πιο μύχιες σκέψεις όλων όσων είχαν περάσει από τους δρόμους τους. Το γκρίζο και παχύ στρώμα στο έδαφος γινόταν πιο ανηφορικό.

Σημείο του κύκλου (μέρος τέταρτο…)

Την επόμενη μέρα καθότανε στην πολυθρόνα του σαλονιού και κοιτούσε επίμονα το μικρό τετράγωνο  πλαστικό ρολόι , που ήταν ακουμπισμένο στην άκρη του τραπεζιού. Ήτανε απογευματάκι και είχε ήδη βραδιάσει. Οι γονείς της Ανίτας κοιμόντουσαν στην κρεβατοκάμαρα και το σπίτι ήταν ήσυχο σαν να μην βρισκόταν κανείς ανάμεσα στους τοίχους του. Και ο λεπτοδείκτης του ρολογιού γύριζε βασανιστικά κάνοντας ξανά και ξανά κύκλο και περνώντας από όλους τους αριθμούς. Το δώδεκα, το ένα, το δύο… Και ξανά και ξανά.

Σημείο του κύκλου (μέρος τρίτο…)

Η Ανίτα μπήκε στην αίθουσα κι έκατσε στη θέση της χαμηλώνοντας το βλέμμα. Δεν αντάλλαξε ματιές με κανέναν την υπόλοιπη ώρα. Κάρφωσε τα μάτια της στο βιβλίο της Άλγεβρας. Άπλωσε το χέρι της για να αρπάξει ένα στυλό από την κασετίνα πάνω στο θρανίο της κι όταν τον έσφιξε γερά με τα δάχτυλά της τον ακούμπησε με την επιθετική μύτη του πάνω στο χαρτί μιας τυχαίας άμοιρης σελίδας. Μία από τις πολλές στο βιβλίο της λογικής και των Μαθηματικών.