Μέσα στο Κωλοχανείο*

Είμαστε τα λησμονημένα άτομα, περιδιαβαίνουσες στραφταλιστές αμοιβάδες. Τσακισμένα μόρια που έγιναν νομάδες. Πλέκουμε στον ελεύθερα μικροπρεπή χρόνο μας συρματοπλέγματα που αρμέγουνε την αβάσταχτη ανθρωπιά. Αίμα τρέχει από την συλλογική άλαλη πληγή. Και τότε γδέρνει ύπουλη η λύπη την άπληστη ευτυχία μας. Βροχή ασίγαστη που πέφτουν τα λασπονέρια- στα χαντάκια έρπει ηττημένος ο ακάθεκτος εγωισμός. Με τόσο ευφάνταστα ψέματα άλλαξε τροχιά κι ο φτωχός θεός. Πάντα θεάνθρωπος και αριστερός πηδά χαλαρά σε δεξιόστροφους ρυθμούς ένας βρώμικος θνητός. Κι αχ τα βάσανα δεν έχουν τελειωμό: Σκέψεις, λέξεις, φράσεις βελόνες βουντού στο χέρι της κυκλοθυμικής μοίρας-με τσάι γνέθει πολύχρωμες ψευδαισθήσεις. Όλα πασπαλισμένα με άκαιρο θρησκευτικό παράπονο. Περπατά ο άνθρωπος μονάχος στη βροχή του φωτός πλάι στα δέντρα, στα ποτάμια και στα ζώα. Περνά υπογείως από τις απολαύσεις. Κανένας ανάμεσα στα απανωτά ποτά και τα άδολα ξενύχτια. Κάποιος απουσιάζει. Κάποιος παραπατά στα ξεροχώραφα της καταναλωτικής αδιαφορίας. Μπαινοβγαίνει στα χαμαιτυπεία και στα καφενεδάκια με τσιγάρο ή κιμωλία. Αδιαπέραστα ταξίδια του μυαλού σε εσοχές και τρύπες. Καρτέλες, ρόλοι και τιμές για να διευκολυνθεί το μάταιο να διαβεί-να διαπεράσει το ναρκωμένο ρολόι της αιώνιας ημέρας. Ποτέ σου άξεστε δεν θα το βρεις. Οι τσέπες όλες τρύπιες, τα κέρματα τα εξαργύρωσε αλλάζοντας ρούχα η απερισκεψία. Ποτέ σου άμοιρε δεν θα το γνωρίσεις. Η ηλιθιότητα σαν πρωτάρα μαζικά κάθε μέρα πιάνεται στην φάκα. Κι ας αγναντεύεις τις νύχτες τους αστερισμούς- τα μάτια των γέρικων αδέσποτων στη στάση πλημμυρισμένα θυμούνται παλιούς σκοπούς των λύκων. Αυτά έβγαλαν τον ψίθυρο από το πιθάρι των φιλοσόφων: τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει. Εγώ. Εγώ που αφουγκράζομαι το ποίημα του πλάτανου, εγώ που αναδεύω μέσα στα κύματα, στην ανυπαρξία και στην ύπαρξη-στην ευδαιμονία και στη μελαγχολία. Πέρα εκεί στη θάλασσα-στου ποτηριού το κύμα- που διαισθάνεται αυτό που πρόκειται να ξυπνήσει μέσα από το σκοτάδι κι από τα σωθικά της. Το μωρό ενός θαυμαστού έτερου κόσμου. Οι πινακίδες που με οδηγούν μου στερούν τον προορισμό. Το ταξίδι μου δυσβάσταχτο-ζέχνει βλακεία. Γιατί τώρα κοιτώ κι εγώ τις τσέπες μου-με ξεγέλασε ο εαυτός-άφραγκη κι εγώ από Χρόνο και αξίες- λυπάμαι, χωρίς υπερβολές…

∈

 

≈

 

 

Το Soundtrack :

 

*Οι Λάργκο δεν έχουν κλείσει χρόνο από τότε που έσκασαν μύτη θαρρώ. Πρόσφατα τους απόλαυσα σε live εμφάνιση. Σας πληροφορώ ότι είναι τόσο μαγευτικοί (κι ακόμα πιο πολύ) όσο ακούγονται από εδώ. Είναι φανερό πως η μουσική τους αποτέλεσε στήριγμα κι έμπνευση για αυτό το ξεχαρβαλωμένο ποίημα.

Η επίσκεψη του τρωκτικού

Τα φύλλα και τα δάκρυα πέφτουν το φθινόπωρο. Όλα ψήγματα από το ψηφιδωτό της εποχής. Συνθέτουν τους καθρέφτες που βρίσκονται στους δρόμους, στους φανοστάτες, στις βιτρίνες, στις πινακίδες, στις διαλέξεις, στα μάτια όλων. Και οι καθρέφτες καλύπτοντας όλες τις διαστάσεις, πάντα να δείχνουν αυτό που δεν αντέχουμε να δούμε. Κάτι που μας κυνηγάει όπου κι αν πάμε ή βρεθούμε, γιατί είναι ένα μικρό τίποτα που κάθεται σφιγμένο μέσα μας. Σαν λαθραίος ποντικός που μπήκε στο πέτρινο σπίτι  της ψυχής μας και χώθηκε στην πιο κρυφή γωνιά. Αυτό είναι το τίποτα. Τόσο συμπαγές, τόσο υλικό, τόσο βαρύ, τόσο θλιμμένο. Και γιατί το λένε τίποτα; Ίσως επειδή δεν έχει σχήμα ούτε φωνή ούτε καταλαμβάνει χώρο. Βολεύεται στο πάντα. Δεν το βλέπεις, δεν το αισθάνεσαι. Μονάχα το σκέφτεσαι. Το μπάζεις αυθόρμητα- κατά λάθος- μία απερισκεψία της κούρασης- στο μυαλό σου κι αυτό ξεκινάει ευθέως κι ευθαρσώς να κατατρώει τους τείχους του, γκρεμίζοντας τα όρια. Και τότε το δωμάτιο πλημμυρίζει εξαϋλωμένη θλίψη και άκαιρο παράπονο σαν παρενέργειες ψυχοτρόπων χαπιών. Κουταλάκια του γλυκού, ασπιρίνες, πετσέτες, πιάτα, φυτά, παράθυρα όλα γυρίζουν ομόκεντρα στο κεφάλι της νοσταλγίας. Κοιτάς με άδειο βλέμμα το πλυντήριο την στιγμή που ο λαθραίος ξενιστής έχει καταβροχθίσει και το τελευταίο καλώδιο που σε συνέδεε με την πραγματικότητα της καθαρής ψυχής.

Νυσταγμένος ακόμα

/././. /μουσική/ ./././

Ήθελα να σου γράψω ένα γράμμα. Μερικές αράδες ερασιτεχνικά στοιβαγμένες κι αρωματισμένες με τα οσφρητικά ερεθίσματα του φθινοπώρου. Με τα κόκκινα και ξεροκίτρινα χορτάρια, με τα πεταμένα τσιγάρα, τους ηττημένους της ασφάλτου και τις έφηβες συννεφιές. Αυτήν την εποχή που προσφέρει τις φθίνουσες διαθέσεις και τους άδειους τόπους. Μυρωδιές από καφέ, από ποτά, από φύλλα και μελάνι. Μυρωδιά από γεροντοκόρες αμφιβολίες και φιλόδοξες υποθέσεις που καίγονται. Να σου μιλήσω για όλα εκείνα κι όλα αυτά, που αναστατώνουν προληπτικά τον ουρανό του Σεπτέμβρη πετώντας πάνω στα φτερά των γλάρων και κρατώντας ραβασάκια διπλωμένα σε μεγάλους φακέλους-χαρταετούς. Τις εικόνες, τους χρόνους τους διαιρεμένους, τα κλάσματα της ώρας, τους δείκτες-τα ρολόγια, τα σύνορα του μυαλού-την αρχή της Άστατης Kαρδιακής Kατοχής. Τα χρώματα που ξεπετάγονται σε χαρούμενους πίδακες από τις ρωγμές της νωχελικής καθημερινότητας που κάθεται σαν γάτα με μισόκλειστα μάτια, για να μας παρακολουθεί να τρέχουμε και να εξαφανιζόμαστε όπως οι σταγόνες από τις χαραμάδες. Μερικές γραμμές που να βουίζουν σαν βαγόνια αραγμένα… Λίγες λέξεις μαζεμένες στο ίδιο φιαλίδιο εκδηλωτικής παρόρμησης έτσι ώστε να δένουν οργανικά μεταξύ τους, για να προκύψει από τη σύνθεσή τους η γεύση του πρώτου μας αέρινα αλατισμένου φιλιού. Ένα άγγιγμα ευαίσθητο σαν μικρό κλαρί, σαν δέντρο που είναι ακόμα παιδί. Είναι το γράμμα που θα αγκαλιάζει σαν ζεστή κούπα τα πιο λαμπρά κοινά μας δευτερόλεπτα και θα κάνει τη σύμπτυξη αυτών να βγάζουν μπουρμπουλήθρες που θα σκάνε σε μια γουλιά γλιστρώντας ευχάριστα μέσα σε έναν από τους σωλήνες του εγκεφαλικού σου δωματίου. Αυτό το γράμμα είναι ο κήπος-ένας κυκλικός λαβύρινθος όπου ριζώνουν τα λεπτά μας και διακλαδώνονται σε γαλάζια και πράσινα ρυάκια τα λόγια τα μισοτελειωμένα, τα αιωρούμενα και τα σπαστά, τα αισθήματα τα παράφορα θυμωμένα που πηγαίνουν πρώτη φορά φέτος στο ιδιωτικό σχολείο του Έρωτα και καίνε κρεμασμένα από σχοινιά σαν μικρά φαναράκια με φόντο το δείλι.

Κι αυτές οι προτάσεις είναι ο φράχτης αυτού του κήπου, μιας γωνιάς καταπράσινης που έχει ένα πηγάδι στο κέντρο. Το γράμμα αυτό σταματάει μέχρι να φθάσεις στον αδηφάγο πυρήνα. Μόλις η ματιά σου πέσει πάνω στην κοσμική τούτη μικρογραφία, όλες οι υπόλοιπες λέξεις εξατμίζονται, τα νοήματα απορροφώνται, τα συναισθήματα κατρακυλούν στην πηγή και η ίδια η επιστολή επιστρέφει στο ντουλάπι απ’ όπου προήλθε και μαζεύει τον εαυτό της σε μία μονάχα λέξη-σε ένα μονάχα βλέμμα.

Δεν έχεις παρά να κοιτάξεις το πρωί προσεκτικά στον καθρέφτη σου. Δεν θα χαθείς. Θα κάνεις πέρα τις βαθυπράσινες φτέλιες, θα αποδιώξεις τις χρυσές πυγολαμπίδες και θα περπατήσεις στο πρώτο γκριζωπό μονοπάτι. Θα σταθείς στο πέτρινο πηγάδι και θα κοιτάξεις στο βάθος του. Ήσυχα θα διαβάσεις -νυσταγμένος ακόμα- το «σ’αγαπώ» που άφησα εκεί για σένα..

∇

/././(κι άλλη) μουσική/././

Τα φτερά μας μικραίνουν

Τσιγάρα, μπύρες, ήσυχες κι ατάραχες νύχτες. Βόλτες στην αμμουδιά κι εξομολογήσεις με κυματιστές μουσικές πινελιές να βαστάζουν τη γλώσσα και να της δίνουν θάρρος. Γιατί θέλει τσαγανό να βγαίνεις μπροστά χωρίς κεκεδισμούς και τρέμουλα, ώστε να φωνάζεις ψύχραιμα αυτό που ζητάς από τους άλλους και πρώτα από εσένα. Ο ορίζοντας και όλες οι δυνατότητες-όλα απλώνονται απάτητα μπροστά από τα μάτια μας. Τα φτερά μας μικραίνουν όσο μεγαλώνουμε. Αλλιώς ξεκινάμε και διαφορετικά καταλήγουμε τα βράδια αναρωτώμενοι για το χθες, το αύριο και το σήμερα. Ο Χρόνος, το σύμβολο που πάντα επιστρέφει κουστουμαρισμένο, βαμμένο, φορώντας προσωπεία κάθε λεπτό στα όνειρά μου, κρύβεται τώρα πάλι στριμωγμένο πίσω από τα γράμματα.

Ανεβαίνω στη σκηνή με έναν κοντυλογράφο, τη γλώσσα μου. Οι τελείες, τα αποσιωπητικά, τα θαυμαστικά είναι οι εκφράσεις στο πρόσωπό μου. Ο προβολέας της ζωής πέφτει επάνω μου. Νιώθω ότι είμαι μόνη μου, έτσι όπως στέκω στο ολοφώτιστο πέτρινο δάπεδο, νιώθοντας τη ζέστη του τεχνητού φωτός στα μπράτσα και το μέτωπό μου. Η αγωνία και η ευχαρίστησή μου τρέχουν ποτάμι. Γιατί ξέρω ότι το βλέπετε. Το πόσο άλλαξα, σοβάρεψα, έγινα ατάραχη και στέκω εδώ μέσα στο καλοκαίρι σε παγωμένο λήθαργο. Γιατί σκέφτομαι όλες τις παραγράφους, όλες τις σελίδες που θα μπορούσα κάποτε να γράψω για ιστορίες και περιπέτειες, αλλά δεν θα το κάνω και γιατί βλέπω τους δρόμους, τα δάση, τα ποτάμια, τα κάστρα και τους ναούς που ποτέ δεν θα αντιμετωπίσω. Νιώθω την παρουσία του κοινού πίσω από το παχύρευστο πλέγμα του φωτός καψαλισμένο να ανασαίνει. Αγαπώ αυτόν τον ελάχιστο χώρο που πατώ κι απλώς ήθελα να το πω. Αγαπώ αυτήν ακριβώς τη στιγμή εδώ επάνω, αν και γνωρίζω πως αμέσως θα εξαυλωθεί.

Δεν πρέπει να εστιάσω την προσοχή μου δεν πρέπει να στρέψω την όραση εκεί προς τα έξω, γιατί ξέρω τι θα αντικρίσω. Μέσα σε όλα αυτά τα πρόσωπα, στο καθένα ξεχωριστά θα διακρίνω τα δικά μου μάτια, πύρινα να καρφώνονται σαν φλεγόμενα κάρβουνα επάνω στα λάθη και στις τόσες παραλείψεις μου.

Faoust

Έχεις βιώσει ποτέ το απόλυτο συναίσθημα -μαρμαρωμένος στο σταυροδρόμι της ψυχής και της νόησης- του να μην χωράς πουθενά το »είναι» σου? Να μην σε βολεύει ούτε η πραγματικότητα η καθημερινή, ούτε ο συλλογισμός γύρω από τα θεία, οι απώτεροι ευγενικοί σκοποί (ό,τι αυτό μπορεί για τον καθένα να σημαίνει) και ο στόχος της πνευματικής ανύψωσης. Από το πιο ποταπό και γήινο στο πιο θεϊκό και πνευματικό ταξίδι, κανένας και τίποτα εσέναν ολόκληρο να μην μπορεί να δεχθεί. Ένας ψυχικός κι αέναος παροξυσμός!

Έχεις νιώσει ποτέ δυο αντικρουόμενες δυνάμεις να παλεύουν λυσσασμένα μέσα στο πεδίο του εσώτερου εαυτού σου διεκδικόντας φρενιασμένα την ολική καταστροφή σου? Το πρωί που ξυπνάς και στέκεσαι μπροστά από τον καθρέφτη έχεις αντικρίσει ποτέ μέσα στο ίδιο κέρμα της θείας εξαργύρωσης, ταυτόχρονα τις δυο διαφορετικές όψεις? Έχεις δει τον διάβολο και τον θεό που ενυπάρχουν παλλόμενοι στο ίδιο σακί, αρχικά ήρεμα, αθόρυβα, ανακατεύοντας τα χνώτα τους σε ένα?

Αυτές είναι μερικές από τις αισθήσεις που άντλησα εγώ διαβάζοντας για πρώτη φορά το πρώτο μέρος του πάντα κλασσικού και διαχρονικού έργου του Γκαίτε, της τραγωδίας (όπως ονόμασε ο ίδιος το ποίημα του) του Φάουστ, σε μετάφραση του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, από την Κάπα Εκδοτική.

Αυτά είναι άλλωστε τα κύρια συναισθήματα που περιγράφουν σε αδρές γραμμές τον ταραγμένο ψυχικό κόσμο του ήρωα και τα οποία γίνονται εύκολα αντιληπτά ήδη από τους πρώτους στίχους ακόμα. Ο δύστυχος Φάουστ, είναι μπλεγμένος ανάμεσα στις δυο αντίθετες φύσεις του, σε ένα δίλλημμα που αντιπαλεύει το ένστικτο της ανθρώπινης ζωής με το ένστικτο του θανάτου και της επίτευξης της θέωσης. Ανάμεσα στην αληθινή γνώση και την απλή ζωή, στη μέση του καλού και του κακού. Φως και σκοτάδι, Γη και Ουρανός. Δυο αντίθετες δυνάμεις που ασκούνται ισότιμα στο ίδιο κέντρο, τον άνθρωπο-και στην περίπτωσή μας τον τραγικό Φάουστ.

Και μέσα σε όλο αυτό το νοητικό και ψυχικό μαρτύριο, η αίσθηση της απόλυτης ματαίωσης, της απομυθοποίησης μιας ολόκληρης ζωής, της αξίας της γνώσης, η ανάγκη για ανασκόπηση των ηθικών αξιών, η χαλάρωση των σταθερών, η αμφισβήτηση, το διφορούμενο, οι λεπτές γραμμές ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Και φυσικά όλη η τραγικότητα και η μοναξιά που κρύβει μία τέτοια πορεία.

Κοντά στον Φάουστ δομείται μεθοδικά και ξεδιπλώνεται ο χαρακτήρας του περίφημου Μεφιστοφελή  -για πολλούς το alter ego του πρωταγωνιστή, η μία όψη του νομίσματος- μια τέλεια ενσάρκωση του Διαβόλου, και κάθε άλλου κακού. Είναι ο καταλύτης που θα μπει την κατάλληλη στιγμή στο γραφείο και στη ζωή του κεντρικού χαρακτήρα, αυτός που θα του δείξει τα σκοτεινά μονοπάτια που δύναται να ακολουθήσει ο άνθρωπος και τελικά αυτός που θα τον κάνει να υπογράψει την αυτοκαταστροφή και όχι μονάχα τη δική του… Μοιραία πλέκεται μία αξέχαστη κι αληθινή τραγωδία τόσο για τον Φάουστ κι όσο και για όσους θα τολμήσουν να τον πλησιάσουν από πολύ κοντά.

Είναι λοιπόν εύκολο να καταλάβεις γιατί η φιγούρα του Φάουστ διαγράφτηκε τόσο ανεξίτηλλα στους αιώνες και για ποιους λόγους ταξίδεψε από τα χρονοντούλαπα της παγκόσμιας λογοτεχνίας καιόμενη ως και σήμερα στις φωτιές της υπαρξιακής Κόλασης. Ένα έργο που ίσως καταφέρει να σε κάνει να θυμηθείς στιγμές που εσύ ο ίδιος βίωσες, αν ήρθες ποτέ σε κάποιο παρόμοιο δίλλημμα..

Τέλος, δεν ξέρω αν άντλησα λιγότερα απ’ όσα θα μπορούσα με μία πρώτη ανάγνωση, επειδή το έπιασα με μανία στα χέρια μου και το διάβασα μέσα στην εξεταστική, αλλά είναι κάτι που θα πρότεινα σίγουρα σε κάθε άτομο να διαβάσει, αν όχι τώρα, έστω σε κάποια φάση της ζωής του!

Καλή ανάγνωση!

119

 

Η ευτυχία συγκροτείται από στιγμές. Δευτερόλεπτα, αραχνούφαντα και λεπτά, μέσα στο σκοτάδι των παρασκηνίων -στην κοιλιά της μάνας-, με το σώμα ολάκερο και την ψυχή στρατευμένη στην αιώνια κι αχανή Σκηνή του Παρόντος. Αρχικά ασκείται στο να αφουγκράζεται το σκοτάδι, στο να κάνει βουτιές στο μαύρο. Κι έπειτα στέκεται με το φως ενός μικρού προβολέα στραμμένο στις αισθήσεις του νου και της ύλης. Έτσι, αναδύεται από το καθάριο νερό μιας νιογέννητης σκέψης. Αναπτύσσεται και μεγαλώνει σε αστραπιαίο χρόνο στην διαγραφή μιας κυματιστής κίνησης στον αέρα. Η ευτυχία είναι μια κατασκευή του αισιόδοξου μυαλού. Ένα κοκτέιλ μοριακής χημείας που ενσαρκώνεται σε δεκάδες φυσαλίδες που ανεβαίνουν από τον πάτο της ύπαρξης και ταξιδεύουν στην ουσία των εμπειριών, ώστε να πετάξουν έξω από το παράθυρο κι απάνω από τις μπουγάδες, απάνω από τα απόνερα κάθε χθεσινής βροχής αγγίζοντας με τα ακροδάχτυλα της ψυχής τα σύννεφα. Φυτρώνει απάνω σε ένα χαμόγελο και ορθώνεται στα χωράφια δυο πράσινων ματιών. Η ευτυχία δύναται να εισπνεύσει και να εκπνεύσει σε μία μονάχα στιγμή, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει η περίπτωση να ταυτιστεί με τον Άπειρο Χρόνο. Έχει τη δύναμη να κατακτήσει το παρόν σου, να θυμάσαι!

Η επιλογή του πώς θα την βιώσεις είναι ολοδική σου.

~~*~~*~~*~~*~~*≈•≈*~~*~~*~~*~~*~~

Λήθινη Εποχή

 

(μουσική)

Σε εκείνο το παλιό σπίτι μπροστά στη θάλασσα, εκεί που τα πόδια μας τα έσκιζαν οι πέτρες και τα μάτια μας τα τσιμπούσαν οι γλάροι στροβιλίζοντας εκτυφλωτικά το γαλάζιο με το λευκό του φωτός.

Εκεί που τρέχοντας ελεύθεροι πέφταμε στο χώμα με τα γόνατα και τρώγαμε τη σκόνη των διαδοχικών καιρών παραδομένοι σε μια επαναλαμβανόμενη κυκλική πρωτογενή κίνηση, αντανακλαστικά αναζωπυρώνοντας πάλι και πάλι μία αγαπημένη ανάμνηση που παραμένει δεμένη κάτω από τον λεπτοδείκτη του προσωπικού μας Ρολογιού.

Μέρες και νύχτες σημαδεύαμε τον ορίζοντα χρησιμοποιώντας τα όνειρά μας διπλόνοντάς τα πίσω από τα βλέφαρα σε νοητές σαΐτες. Bάζαμε άρρητα στοιχήματα για το ποιος θα φτάσει πρώτος στην άλλη άκρη του κόσμου, ποιος θα αγγίξει τους δίσκους του Φωτός.

Ένα από τα βιβλία του μήνα, «Χάρτινες Πόλεις»- John Green

Το ‘’Χάρτινες Πόλεις’’ είναι ένα βιβλίο καθαρά νεανικό. Απευθύνεται δηλαδή σε εφήβους και σε νέους. Αλλά είναι εξίσου, ένα μυθιστόρημα και για όσους θέλουν να αναπολήσουν την δική τους περασμένη νεότητα. Είναι επίσης μια ιστορία για όσους επιθυμούν να καταλάβουν κάτι παραπάνω γι’ αυτό το φλεγόμενο στάδιο της ανθρώπινης ζωής, που είναι επίπονο όχι μόνο εξαιτίας των σωματικών αλλαγών, αλλά κι επειδή κατά τη διάρκεια αυτού, η αναζήτηση του εαυτού κατέχει σημαντική θέση στην καθημερινότητα του εφήβου-νέου. Είναι μία διαδικασία που άλλοτε γίνεται συνειδητά κι άλλοτε ασυνείδητα.

Μου αρέσει αυτό το βιβλίο γιατί έχει χιούμορ (όπως άλλωστε συνηθίζεται απ’ ότι φαίνεται στα βιβλία του John Green, ακόμα και μέσα στις πιο δύσκολες καταστάσεις!), έχει πλοκή, περιπέτεια, αναζήτηση και νύξεις πάνω σε σοβαρά φιλοσοφικά ερωτήματα χωρίς να φθάνει στα βαθύτερα «σκοτάδια» τους, αλλά δίνοντας την κατάλληλη ώθηση-μία λεπτή γεύση, όπως όταν στέκεται κανείς στην ακτή κι αφήνει τα πόδια του να βραχούν από το κύμα προτού παραδοθεί στα σκούρα και νωχελικά νεφελώδη βάθη του ωκεανού. Κι όλα αυτά απλά και λιτά δοσμένα μέσα από ένα ιδιαίτερα προσιτό ύφος και λεξιλόγιο (πιστεύω ότι ο Green γράφει πάντα σκεπτόμενος τον μέσο σύγχρονο Αμερικανό έφηβο αναγνώστη, ό,τι κι αν μπορεί να περιλαμβάνει αυτό το γενικό πρότυπο). Μου αρέσει που είναι απλό (κι ας γίνεται και υπερβολικό σε κάποια σημεία) και μέσα στην απλότητά του αναδύεται η γλυκιά νεανική ομορφιά-και δεν αναφέρομαι στην εξωτερική 😉 !

Οι ήρωές του είναι τοποθετημένοι κοντά (ή και μέσα) στα κυρίαρχα πρότυπα του μανιώδους καταναλωτικού υλιστή(;) νέου, εκείνου που ενδιαφέρεται μόνο για το πόσους αριθμούς έχει συγκεντρώσει στην λίστα επαφών, εκείνου που διασκεδάζει αλλά πάντα στο τέλος βρίσκεται να έχει χάσει συναισθηματικά ένα ακόμη κομμάτι του εαυτού του. Αυτός που έχει αποξενωθεί από τους συνομηλίκους-από τον κόσμο γενικά-από τον εαυτό του ειδικά. Είναι οι «χάρτινοι» άνθρωποι, οι άνθρωποι με τις δυο μονάχα διαστάσεις, που ζουν μέσα σε «χάρτινες» πόλεις, όπου τα πάντα θα μπορούσαν να καταρρεύσουν από στιγμή σε στιγμή…

Να, αυτή ακριβώς η μεταφορά είναι που με άγγιξε περισσότερο από κάθε τί άλλο στο βιβλίο αυτό. Η συνειδητοποίηση μιας έφηβης ότι πολλοί από εμάς είμαστε «χάρτινοι» και οικοδομούμε «χάρτινες πόλεις» με «χάρτινα σπίτια», «χάρτινες οικογένειες» και «χάρτινους φίλους». Τι ακριβώς σημαίνει να είναι κανείς χάρτινος; Πώς μπορεί να αλλάξει αυτή του την υπόσταση; Σε τι «υλικό» αναβαθμίζεται μετά; Εμείς κατά πόσο ανήκουμε σε αυτήν την κατηγορία; Κι άλλα παρόμοια θα μπορούσε ίσως να σκεφτείς μέσα από αυτήν την πολύ σύντομη παρατήρηση που κάνει η Μάργκο Ροθ Σπίγκελμαν κοιτώντας μαζί με τον Κουέντιν Τζέϊκομπσεν την πόλη του Ορλάντο το τελευταίο βράδυ μιας ολονύχτιας κοινής τους περιπέτειας λίγο προτού ξημερώσει το επόμενο πρωί και η Μάργκο εξαφανιστεί από προσώπου γης…

(Ο John Green είναι ένας σύχγρονος νέος συγγραφές που έχει πολύ ενδιαφέρον, καθώς-εκτός των άλλων- διατηρεί και ένα vlog στο youtube σε συνεργασία με τον αδερφό του. Μαζί αποτελούν τους vlogbrothers και μαζί με άλλα φτιάχνουν και βιντεάκια στο λεγόμενο CrashCourse όπου προσπαθούν να απλοποιήσουν για τους εφήβους διάφορα μαθήματα όπως η λογοτεχνία, η ψυχολογία, η ανατομία κι ένα σωρό άλλααα.. 🙂 Εδώ κάνει μία εισαγωγή για το μάθημα της λογοτεχνίας και παρουσιάζει ΅κάποιες σχετικές απόψεις του που είναι πολύ ωραίες, όπως:

«The book exists for the benefit of you.»

Να και το βίντεο:

Εσείς διαβάσατε τίποτα καλό αυτόν τον μήνα? 😉

Καλές αναγνώσεις, Σας φιλώ! 😀

Το Πέρασμα

(Coming Back To Life)

Σαν τα κύματα του ωκεανού απρόσμενα απροσμέτρητες έρχονται οι αλλαγές και τυλίγουν τα πόδια μας, αλλάζουν τις πορείες μας αναδιαμορφώνοντας τον χάρτη της ζωής. Τίποτα δεν έρχεται όπως το περιμέναμε, όπως το πλάθαμε στα καζάνια της νόησης και της συνείδησης. Έτσι που τρέχαμε πανέτοιμοι μα απότομα σταματήσαμε μπροστά από ένα τρομακτικό θέαμα.

Βαθύ αντικρίζουμε το χρώμα του κενού στο χείλος του αγνώστου. Ένα συναίσθημα πνίγει σαν μέγγενη όλους όσους στέκονται στον γκρεμό με το βλέμμα προς τα κάτω να καρφώνεται σε ένα έρεβος αβεβαιότητας. Μικροπρέπεια κι αυτολύπηση. Παγωνιά καταρρέει στη μέση του χειμώνα και περιδιαβαίνει από κύτταρο σε κύτταρο σέρνοντας την απογοήτευση που διέρρευσε απρόσμενα μέσα από τους ραγισμένους μας καθρέφτες. Επειδή μικρόψυχα σχεδιάσαμε και στήσαμε τελικά τις φιλοδοξίες μας σαν τείχη που μας απομάκρυναν από την ουσία. Οι προσδοκίες μας δεν ήταν φάροι εν μέσω ανακατωμένων ωκεανών κι αστρικών λαβυρίνθων, αλλά φράχτες που ζωγράφιζαν περιμετρικά το μυαλό.

Όμως, ήρθε η απρόσμενη στιγμή που κοιτάξαμε για μια ακόμη φορά το τοπίο γύρω μας –ένα νεκροταφείο ονείρων- κι έτσι λυτρωμένοι πια από την επιθυμία και τους ασίγαστους πόθους πίσω από τα οποία τρέχαμε με όλη μας την ψυχή, τα αφήσαμε όλα εκεί πέρα καίγοντάς τα για να φωτίσουμε το κενό μπροστά μας. Έτσι που περπατώντας σιγά-σιγά και με φρεσκοβαμμένη την πίστη φτάσαμε ως εδώ. Σήμερα. Κι αφουγκραζόμαστε τον Ουρανό και το Φως και τις λέξεις που προφέρει η Γη παλλόμενη ψιθυρίζοντας στον πυρήνα. Σήμερα είναι η λέξη.

Σήμερα-Τώρα. Με γόνατα και πέλματα γρατζουνισμένα, μάτια φουσκωμένα από τις συγκινήσεις και τις περιπέτειες που βρήκαμε στην πορεία μας. Τώρα κουβαλάμε αυτήν την ιστορία για μια ζωή γραμμένη σε χαρακιές στις παλάμες μας, ώστε να μην ξεχάσουμε ποτέ το πέρασμα και τη διαδικασία που μας έσπρωξε στην κρίσιμη γραμμή του. Ποτέ ξανά δεν θα περπατήσουμε με τον ίδιο τρόπο, ούτε θα κοιτάξουμε με την ίδια συστολή το Σύμπαν.

Κοίτα πώς αλλάξαμε, τόσο που ποτέ δεν το είχαμε φανταστεί. Τώρα μας αρέσουν τα κύματα. Τώρα μας αρέσει ο άνεμος και το απρόσμενο ταξίδι του, στη δίνη του οποίου μας παρασέρνει. Αλλαγές, αλλαγές φουσκώνουν σαν σύννεφα στον ουρανό-στα πνευμόνια μας και σαν αιωρούμενα καράβια έρχονται μαζί με το νέο φως προς το μέρος μας, μας βρίσκουν στην ακτή και τότε όταν τολμάμε, μέσα από το νερό του παγωμένου πλάτους βγαίνει ένας Ήλιος ολόφρεσκος κι εμείς -αφήνοντας στην άμμο όσα μας βάραιναν- πιανόμαστε από τις αχτίδες του κι ανεβαίνουμε.

(There’s A Big-A Big Hard Sun Beating!)

Ε.

Στον μεγάλο Μυστικό Κήπο

 (Γράμμα σε ένα λουλούδι που δεν πρόλαβε να ανθίσει.)Λουλουδάκι τόσο δα μικρό μέσα από το ζεστό χώμα της μητέρας πάει να βγει. Και πώς το περιμένει ο ουρανός και η πλάση. Τα άστρα τρέμουν από χαρά κεντώντας τις μυριάδες πιθανότητες σαν πάπλωμα τρυφερό πάνω από το λεπτό κορμάκι του. Καινούργια χρώματα αναβλύζουν ζωηρά μέσα από τις ψυχές των ανθρώπων. Όλοι τρέχουν να ποτίσουν το μικρό λουλούδι, να το στεγάσουν κάτω από τις φτερούγες της λιγοστής σοφίας τους. Του τραγουδάνε από το κακό και το σκοτάδι να το σώσουν, διότι είναι ευαίσθητο πολύ απέναντι στον φόβο. Από μια στιγμή γεννήθηκε-σε μια στιγμή μαράθηκε. Τους ανθρώπους που έτρεξαν, τους πρόφτασε ο Χρόνος. Το φως ξεθώριασε μεμιάς κι έπεσε η νύχτα απότομη, βαριά. Τα κοράκια ζήλεψαν την ομορφιά του και βίαια έτρεξαν να το πάρουν μαζί τους σε μία χώρα ακατάληπτης δικαιοσύνης. Εκεί που πηγαίνουν όλα τα ομορφότερα Όνειρα, άλλωστε.

Συγχώρα με λουλουδάκι που άκουσα τον απόηχο του τελευταίου χτύπου από το Όνειρό σου, που έπεφτε μαζί με τον λεπτό σου μίσχο. Δεν έκλαψα. Μου τα πήρε τα δάκρυα το κρύο και τα έδωσε στην ομίχλη. Τώρα, που έχεις φύγει για τον μεγάλο Μυστικό Κήπο, σου υπόσχομαι μόνο ότι θα κάνω ό,τι μπορώ για να προστατεύω όλα τα άλλα λουλουδάκια του Κόσμου κι εσένα μη σε νοιάζει, θα ανθίζεις πάντα στα όνειρά μας και η Αγάπη η αληθινή δεν θα προλάβει να στερέψει ποτέ από μέσα σου.

~~…*..*…~~

(κρυμμένο τραγούδι)

-και μία ακόμη εκδοχή του ίδιου τραγουδιού, γιατί η μουσική πάντα βοηθάει σαν την καλύτερη φίλη: